Jedan od tipičnih primjera je stratište Jajinci (u okviru logora Banjica), na kojem je prema raspoloživim podacima pogubljeno između 69.400 i 80.000 ljudi, u logoru Sajmište 47.000 itd.
Ako se već moramo baviti tako morbidnom temom kao što je broj žrtava, onda se neminovno nameće zaključak da je prema svim do sada raspoloživim pokazateljima i podacima, broj žrtava srpskih okupacijskih i kvinsliških snaga na području Srbije, samo na ova dva stratišta, gotovo dvostruko veći od onoga koji je do danas utvrđen za ustaški logor Jasenovac.
Dok su logor Banjica i stratište Jajinci donekle još i poznati široj javnosti, to se ne bi moglo reći za mnoga druga mjesta na kojima su masovno ubijane žrtve od strane srpskih suradnika okupatora i njihovih pomagača, poput logora: Crveni krst; Loznica, Sajmište, Šabac itd.
Dušegupka – pokretna plinska komoraPhilip J. Cohen,* zasigurno spada među najagilnije istraživače kada je u pitanju srpsko manipuliranje povijesnim činjenicama. On, primjerice, u svojoj  knjizi (Srpski tajni rat: manipulacije historijom, Sarajevo 1996.), opisuje jedan od monstruoznih načina masovnih pogubljenja, koja su se tijekom Drugoga svjetskog rata često događala na ulicama Beograda, usred dana. Žrtve su, naime, vožene gradom u specijalnom vozilu – gasnoj komori – Dušegupki, gdje su na putu do odredišta (odn. mjesta pokapanja ili spaljivanja) polagano gušene plinom, te su skončavale u dugim i teškim mukama. U to vrijeme, ova zločinačka praksa bila je javna tajna, na koju u »slobodarskom Beogradu« nitko nije reagirao. |
Dok je Dušegupka kružila ulicama Beograda u kojemu su plinom ubijani Židovi antijevrejsku izložbu je posjetilo je 50 000 Beograđana. Pošta Srbije je izdala i “prigodnu” poštansku marku.
* Intelektualac židovskog podrijetla koji se (pored Alaina Filkenkrauta i još nekih), na pošten i argumentiran način bori za povijesnu istinu, iako time na sebe navlači gnjev srpskih nacionalista i njihovih istomišljenika.
Jesu li, i u kojoj mjeri ovi zločini bili manji ili bezazleniji od onih koje je činila bilo koja duga strana u sukobima na prostoru tadašnje Jugoslavije?
Načelo humanosti nam govori da je svaka žrtva podjednako vrijedna, neovisno o njezinoj rasnoj, nacionalnoj, vjerskoj, političkoj ili kojoj drugoj pripadnosti.
U kakvoj je nesrazmjeri, pak, prezentiranje ovih zločina i onih koje je počinio ustaški režim u vrijeme NDH (u historiografiji, publicistici, medijima – posebice srpskim i jugoslavenskim), i kako i na koji način je javnost obaviještena o tim činjenicama, poznato je svakom prosječno informiranom građaninu na ovim prostorima.
No da rasističke ideje u Srbiju nisu došle tek 9. svibnja svjedoči i odnos SPC.a prema Židovima
***
“Otac moj, Otac vas! govorio je Gospod Hristos kad je u covecjem telu hodio medju ljudima. Otac nebesni, Otac je svetlosti i svakoga dobra. Otac Hristov, otac je i svih hristijana, sve dece Hristove. Milion puta Hristos je nazivao Oca svoga Ocem i Svojih Apostola i Svojih sledbenika. Otuda i svi ljudi i svi narodi, koji su se krstili u ime Hristovo, priznali su vecnoga Boga Oca za svog Oca, po otkrovenju Sina Bozjeg Isusa Hrista i po nadahnucu Duha Svetoga, Jos je zapovedio Gospod: ocem ne zovite nikoga na zemlji; jer je u vas jedan otac koji je na nebesima (Mat. 23:9)
Eto tako je govorio Gospod o Ocu onih koji su Njega poslusali i Njemu posledovali, o Ocu od Koga je On rodjen i od Koga Duh Sveti ishodi. Nasuprot tome Ocu svetih, postoji i otac tame i zlobe, i tome ocu privoleli su se svi protivnici Hristovi, svi protivnici svetlosti, svi protivnici ljubavi. Taj otac mraka i zlobe i mrznje jeste djavo. Njemu su se privoleli bili staresine zidovskog naroda u vreme Boga vo ploti. Iako to oni nisu ni znali ni priznavali , svevideci Hristos je video i posvedocio im: Vas je, veli otac djavo; i slasti oca svojega hocete da cinite (Jov. 8:44). Jer veli opet, kad bi Bog bio vas otac, ljubili biste mene; jer ja od Boga izadjoh i dodjoh (Jov. 8:42)
Ali mnogi Jevreji nisu primili te reci, nego su bili ustali protiv Hrista, i pogazili Ga i umrtvili, na svoju vecnu smrt. Zaslepljni satannom ko i Juda oni nisu videli Boga u Hristu. Zadahnuti smradnim duhom satane, oni su Hrista sudili i ubili. I povrh svega, oni su se pokazali gori protivnici Bozji negoli neznabozac Pilat, jer su u jarosti zlobe svoje izrekli onu strasnu rec:Krv Njegova na nas i na decu nasu! Tako je ta nevina krv postala bic koji ih goni kao stoku kroz vekove iz zemlje u zemlju, i kao oganj koji sagoreva sva njihova slagalista spletki protiv Hrista. Jer tako ih uci djavo, otac njihov. Djavo ih je naucio kako da ustanu protiv Sina Bozjeg Isusa Hrista. Djavo ih je ucio kroz sve vekove do sada kako da se bore protiv sinova Hristovih, protiv dece svetlosti, protiv sledbenika Jevandjelja i zivota vecnoga.
U toku vekova oni koji su raspeli Mesiju Gospoda Isusa Sina Bozjega, stvorili su od Evrope glavno bojiste protiv Boga, a za Djavola. To je danas glavno bojiste Zidova i oca zidovskog Djavola protiv Oca nebesnog i porotiv Sina Njegovog Jedinorodnog, od Deve vaplocenog i protiv svetinje Duha Svetoga.
To Evropa ne zna, i u tome je sva ocajna sudba njena, sva mracna tragedija njenih naroda. Ona pre svega ne zna cija je. Onda ona ne zna ko joj je prijatelj a ko neprijatelj. Ona ne zna koga da zove Ocem a koga Sinom, zbog cega je popljuvano u njoj ocestvo i sinovstvo, roditeljstvo i cadstvo. Ona nista ne zna osim onog sto joj Zidovi pruze kao znanje. Ona nista ne veruje osim onog sto joj Zidovi zapovede da veruje. Ona ne ume nista da ceni kao vrednost dok joj Zidovi ne postave svoj kantar za meru vrednosti. Njeni najuceniji sinovi su bezboznici (ateisti), po receptu Zidova. Njeni najveci naucnici uce da je priroda glavni bog, i da drugog Boga izvan prirode nema, i Evropa to prima. Njeni politicari kao mesecari u zanosu govore o jednakosti (ignoranciji) svih verovanja i neverovanja, tj. ono sto Zidovi hoce i zele, jer im je potrebno prvo da se izjednace zakonski sa hriscanstvom, da bi posle potisli hriscanstvo i ucinili hriscane bezvernim, i stali im petom za vrat. Sva moderna gesla evropska sastavili su Zidi, koji su Hrista raspeli: i demokratiju, i strajkove, i socijalizam, i ateizam, i toleranciju svih vera, i pacifizam, i sveopstu revoluciju, i kapitalizam, i komunizam. Sve su to izumi Zidova, odnosno oca njihova djavola. I to je sve u nameri da Hrista ponize, da Hrista poniste, i da na presto Hristov stave svoga jevrejskog mesiju, ne znajuci ni dan danas da je to sam Satana, koji je otac njihov i koji ih je zauzdao svojom uzdom i bicovao ih svojim bicem.
Braco moja, sto Zidovi tako cine protiv Boga Oca i Sina Bozjeg Gospoda Isusa Hrista, to nije nimalo za cudjenje. Jer je sam Gospod Hristos, vidoviti i nepogresni, rekao da je otac njihov djavo i da oni cine slasti oca svoga. Ali je za cudjenje da su se Evropejci, krsteni i miropomazani, potpuno predali Zidovima, tako da zidovskom glavom misle, zidovske programe primaju, zidovsko hristoborstvo usvajaju, zidovske lazi kao istine primaju, zidovska gesla kao svoja primaju, po zidovskom putu hode i zidovskim ciljevima sluze. To je za cudjenje u nase vreme, i nista vise u svetu. Sve drugo je manje vazno ili nevazno. Ali je najvaznije kako je hriscanska Evropa postala sluskinja Zidova i kako je otpala od Oca svetlosti i priznala djavola za svoga Oca u svima mislima i zeljamai delima svojim. O tome treba da mislite, braco Srbi, i u vezi s tim da ispravljate put svoj pre svojih misli, zelja i dela. Da se ne nadjete kao sinovi satanski! Nek vam je Hristos u pomoci. Amin. “
Nikolaj Velimirovic “O Jevrejima”, u: Nikolaj Velimirovic Reci srpskom narodu kroz tamnicki prozor : (iz logora Dahau), Ihtis-hricanska knjiga., Beograd 2000 (str. 193-194)
U Beogradu je, u ediciji knjižnice Pravoslavlje, kao knjižica br.1, 1935. godine izdana brošura pod nazivom Nacionalizam Svetog Save, koja sadrži predavanje episkopa Srpske pravoslavne crkve Nikolaja Velimirovića, održano iste godine – na Kolarčevom univerzitetu (u Beogradu), u okviru proslave Nedelje pravoslavlja. Evo kratkog citata iz ovog materijala:
“Savin nacionalizam obuhvata narodnu crkvu, narodnu dinastiju, narodnu državu, narodnu prosvetu, narodnu kulturu i narodnu odbranu. Osnovu i centar svega Svetosavskog nacionalizma čini narodna crkva. Ona je duh koji oživljava ceo narodni organizam”
(Vidi: Ljubica Štefan, Mitovi i zatajena povijest, Zagreb, 1999., str.33.; ).
Na predavanju u Beogradu (na Kolarčevom univerzitetu, povodom proslave Nedelje pravoslavlja, 1935. godine), episkop Velimirović kaže:
“Mora se odati poštovanje sadašnjem nemačkom Vođi, koji je kao prost zanatlija i čovek iz naroda uvideo, da je nacionalizam bez vere jedna anomalija, jedan hladan i nesiguran mehanizam.
I evo, u XX veku on je došao na ideju Svetog Save, i kao laik preduzeo je u svome narodu onaj najvaţniji posao, koji priliĉi jednom svetitelju, geniju i heroju. A nama je taj posao svršio Sveti Sava, prvi među prosvetiteljima, prvi među genijima i prvi među herojima u našoj istoriji. Svršio ga je savršeno, svršio ga je bez borbe i bez krvi, i svršio ga je ne juče ili prekjuče, nego prije 700 godina. Otuda je nacionalizam srpski, kao stvarnost, najstariji u Evropi”.
(Vidi: Episkop Nikolaj Velimirović, Nacionalizam Svetog Save, “Udruženje srpskog pravoslavnog sveštenstva Arhiepiskopije beogradsko-karlovačke”, Beograd, 1935., str.27-28.; preuzeto iz: Ljubica Štefan, Srpska pravoslavna crkva i fašizam, Zagreb, 1996., str.222.).
Isti taj Velimirović, koga srpska intelektualna i crkvena elita i danas smatra jednim od najvećih mučenika i filozofa u nacionalnoj povijesti, na proslavi 550-obljetnice Kosovske bitke, u manastiru Ravanica, četiri godine kasnije (pred sam početak najkrvavijeg ratnog sukoba u povijesti č), ovako podučava svoj puk:
“…Mi smo deca Božja, ljudi arijevske rase kojoj je sudba dodelila časnu ulogu da bude glavni nosilac hrišćanstva u svetu … da plemena slabije rase i niže vere ne bi… “
(Vidi: Ljubica Štefan, Srpska pravoslavna crkva i fašizam, Zagreb, 1996., str.222.).
Ovako revno isticano i provođeno “duhovno poslanje«” episkopa (i budućeg sveca !) Nikolaja Velimirovića (i drugih srpskih crkvenih velikodostojnika) izazvalo je i pozornost njegovog idola i uzora Adolfa Hitlera, koji mu već 1934. godine dodjeljuje visoko odliĉje Trećeg reicha. Što se tiče njegove pro-fašističke orijentacije u zemlji, dovoljno je napomenuti da je od početka bio djelatnim ĉlanom srbijanske fašistiĉke ekstremne organizacije ‘Zbor’ , koju je predvodio Dimitrije Ljotić, a odgovorna je za smrt desetina tisuća Srba i pripadnika drugih naroda.
Velimirović, dakako, nije bio “slobodan strijelac”, niti je iznosio samo svoje osobne stavove. Patrijarh Srpske pravoslavne crkve, Varnava (Petar Rosić), za njemački list Volkicher Beobachter, 4. siječnja 1937. godine kaže:
»(…) Fuerer velikog nemačkog naroda vodi borbu koja sluţi na korist celom ĉoveĉanstvu«. U nastavku, on osuđuje boljševizam koji je “podjarmio ruski narod”, veliĉa borbu vođe Trećeg reicha protiv ove “pošasti” i naglašava kako ta (nacistiĉka) borba potjeĉe iz “idealnih motiva” i nema nikakve veze “sa imperijalistiĉkim ciljevima”. Izjava Varnave završava “sa prijateljskim pozdravima velikom nemačkom narodu”, i uz konstataciju: “smatram, da opravdana borba nemačkog naroda za ravnopravnost zaslužuje poštovanje svih naroda”.
(Vidi: Glasnik Srpske pravoslavne patrijaršije, 2(15), II. 1937., br.1-2, str.33.-34.; preuzeto iz: Ljubica Štefan, Srpska pravoslavna crkva i fašizam, Zagreb, 1996., str.224.; .)
Idući stopama svojih prethodnika i povjesnih uzora, i u Drugom svjetskom ratu, mnogi srpski “popovi” imali su značajnu ulogu kada je u pitanju proteţiranje fašističkih i antisemitskih ideja, organiziranje i vođenje četniĉkih postrojbi, kao i provođenje masovnih klanja i smaknuća svih koji nisu podržavali velikosrpske, četničke ideje, uključujući i vlastite sunarodnjake.
Također treba podsjetiti, da su prva tri potpisnika (od ukupno njih 546) Apela srpskom narodu – kojim se srpski narod od strane svojih intelektualaca i uglednika poziva na pokornost okupacijskim vlastima i suradnju s njima – bili visoki dužnosnici Srpske pravoslavne crkve:
1. Episkop niški, dr. Jovan;
2. Episkop zvorničko-tuzlanski, Nektarije;
3. Episkop budimljanski, Valerijan, vikar Njegove svetosti Patrijarha.
To je uzrokovalo da su se i mnogi drugi poput: Episkopa braničevskog, Venjamina; Episkopa šabačkog, Simeona; Episkopa moravičkog, Arsenija; Episkopa zletovsko-strumičkog, Vikentija; Mitropolita crnogorskog, Joanikija itd. po logici stvari opredjeljivali na onu stranu na kojoj je bio njihov službeni vrh.
Što je posebno zanimljivo, neovisno o svome ponašanju u ratu, mnogi od ovih suradnika okupatora, napredovali su u crkvenoj hijerarhiji i u poratnoj, odnosno u komunistiĉkoj Jugoslaviji.
Tako, primjerice, episkop zletovsko-strumički, Vikentije, nakon smrti prvog čovjeka Srpske pravoslavne crkve Gavrila, naslijeđuje ga i postaje (1950.) srpskim patrijarhom.
Jako dobro je poznat i odnos komunističkih vlastodržaca spram Židova i njihove imovine.
Ali izgleda kako Goldstein i njemu slični “povjesničari” o tome ništa ne želi znati.
izvor: Daran Bašić/Hrvatsko nebo